Σε αγαπώ για το δάκρυ που δεν μπόρεσες να κρύψεις.
Έχουμε την λανθασμένη εντύπωση πως το να μην νιώθουμε καλά όλη την ώρα δεν είναι εντάξει, ότι κάτι δεν πάει καλά με μας. Έτσι, αρχίζουμε έναν πόλεμο διαρκείας ενάντια στον συναισθηματικό μας πόνο. Τα αρνητικά μας συναισθήματα, καθώς τα παραγκωνίζουμε, διογκώνονται έχοντας καταστροφικές συνέπειες για το μυαλό, το σώμα και την ψυχή μας.
Όσο σκληρά και αν προσπαθούμε να τα αποφύγουμε, βρίσκονται πάντα εκεί. Στις δύσκολες μας μέρες, την χρωματική παλέτα συνθέτουν συναισθήματα όπως η ντροπή, το άγχος, η μοναξιά, η θλίψη, ο φόβος, η απόγνωση. Όσο και να θες να αλλάξεις τα χρώματα, πάντα το χρώμα που θα κυριαρχεί στον καμβά των συναισθημάτων σου θα είναι το μαύρο.
Όταν έχεις λοιπόν τις μαύρες σου, όσα χρώματα και να προσθέσεις, το κυρίαρχο θα είναι και πάλι το μαύρο. Δεν είναι δυνατό να αποφύγεις τα άσχημα συναισθήματα σου. Όταν εναντιώνεσαι απέναντί τους, το μόνο που καταφέρνεις είναι να σε τραυματίζεις ακόμα περισσότερο.
Αυτό συμβαίνει γιατί πιστεύεις πως δεν είναι εντάξει να νιώθεις έτσι, πιστεύεις πως πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου για να είναι ευτυχισμένος όπως είναι όλοι οι άλλοι. Έτσι δείχνουν οι άλλοι, μα στάσου , είναι κιόλας στ’ αλήθεια ευτυχισμένοι; Μήπως πολεμούν και αυτοί ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό;
Υπάρχουν και οι συννεφιασμένες μέρες στην ζωή μας, με λιγότερο φως και περισσότερη μοναξιά. Το έχουμε όλοι αισθανθεί, να ξυπνάμε το πρωί και να νιώθουμε πως ξημέρωσε μια από αυτές τις μέρες. Είναι απολύτως φυσιολογικό.
Μπορεί αυτές τις μέρες να τις συνοδεύει το άγχος, μπορεί η απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, μπορεί μια προσωπική αποτυχία, μπορεί η οικονομική ανασφάλεια, μπορεί η συσσωρευμένη σωματική και ψυχική κόπωση. Μπορεί…
Η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της. Μα, αυτό είναι και το φυσιολογικό, το παράλογο θα ήταν το αντίθετο. Αυτή η ταλάντωση μπορεί να επιμένεί αλλά και πάλι θα βρεθείς γρήγορα κοντά στην αγαπημένη σου ισορροπία. Τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα είναι εντάξει, όχι μόνο εντάξει αλλά και απαραίτητα.
Αν δεν είχαμε χειμώνα, το καλοκαίρι δεν θα ήταν τόσο ευχάριστο. Αν κάπου κάπου δεν είχαμε δυσκολίες, η ευημερία δεν θα μας φαινόταν τόσο καλοδεχούμενη.
Αυτές τις δύσκολές μέρες, που δεν νιώθεις καλά, ανεξάρτητα από τις γνώμες των άλλων, ανεξάρτητα με το πόσο λάθος μπορεί να αισθάνεσαι ότι είναι αυτό, αποδέξου πως είναι απλά εντάξει να νιώθεις έτσι. Μόνο αυτό!
Είμαστε γεμάτοι συναισθήματα και αυτά αποτελούν την πηγή της ύπαρξής μας. Σκέψου πόσο αδειανή θα έμοιαζε η ζωή σου χωρίς αυτά. Απλά μην αφήνεις το μυαλό σου να σε παγιδεύσει εκεί, στα σκοτεινά μονοπάτια του. Δώσε ίση προσοχή στα δάκρυα όση δίνεις και στο γέλιο.
Αν δεν έχεις κλάψει, τα μάτια σου δεν γίνεται να είναι όμορφα.
Τα αρνητικά συναισθήματα δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που τα διαχειριζόμαστε εμείς. Κάνε την αρχή, να είσαι ανοιχτός τόσο στα θετικά όσο και στα αρνητικά συναισθήματα σου. Αντί να σε επικρίνεις για αυτό που νιώθεις αγκάλιασε με καλοσύνη και συμπόνια τον εαυτό σου.
Αγκαλιάζοντας τον, αποκτάς ένα υγιές συναισθηματικό δέσιμο μαζί του. Δεν μπορείς να αρνηθείς τις δυσκολίες της ζωής, δεν μπορείς να παρακάμπτεις δρόμο κάθε φορά που τις συναντάς μπροστά σου. Όσο και να προσπαθείς να τις αποφύγεις, θα βρίσκουν πάντα τον τρόπο, σκάβοντας βαθιά λαγούμια, να ξετρυπώνουν μπροστά στην διαδρομή σου.
Για να έχεις μια ζωή γεμάτη ευημερία θα πρέπει να μάθεις να πορεύεσαι μαζί με τις δυσκολίες. Η ευτυχία μας δεν μετριέται με την αποφυγή, μετριέται από την ικανότητα που έχουμε να δουλεύουμε πάνω από αυτές τις δύσκολες, συναισθηματικά, καταστάσεις, βγαίνοντας στην επιφάνεια κάθε φορά όλο και πιο δυνατοί.
Όλοι μας δίνουμε καθημερινές μάχες, άλλοι πιο μικρές, άλλοι μεγαλύτερες. Είναι καλύτερα όμως να τις αναγνωρίζουμε, να αποδεχόμαστε πως υπάρχουν και στο τέλος να είμαστε νικητές και όχι ηττημένοι.
Αγάπησε τις δύσκολες μέρες σου. Ευχαρίστησε τες και νιώσε και για αυτές ευγνωμοσύνη. Είναι κομμάτι σου. Μα, κοίτα πίσω πόσο σε βοήθησαν να ωριμάσεις. Σου πρόσφεραν δύναμη και σοφία. Φέρσου με καλοσύνη στον εαυτό σου. Όλοι έχουμε δύσκολες μέρες και είναι εντάξει να τις έχουμε!
Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς.
