Γονείς, πρότυπα ευτυχίας ή δυστυχίας
Σαν γονείς, αποτελούμε πρότυπα συμπεριφοράς για τα παιδιά μας. Είμαστε ο χάρτης τους, ακολουθούν την διαδρομή που θα τους υποδείξουμε. Σαν σφουγγάρια απορροφούν την δική μας στάση και συμπεριφορά και την προσαρμόζουν στην δική τους ζωή. Αν η επιρροή που ασκούμε στα παιδιά μας δεν είναι θετική, τότε θα ΠΡΕΠΕΙ να αναλογιστούμε το κόστος που θα έχει αυτό στην ανάπτυξή και την διαμόρφωσή του χαρακτήρα τους.
Είναι πραγματικά λυπηρή η εικόνα του αδιάφορου γονιού. Δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι δια νόμου να γίνουν γονείς. Αν δεν νιώθεις πως μπορείς να σταθείς πλάι στο παιδί σου, με αγάπη, καλοσύνη, υπομονή. Αν δεν μπορείς να βάλεις πίσω το ΕΓΩ σου μπροστά στα ανυπεράσπιστα μάτια ενός παιδιού, τότε γιατί; Γιατί αποφασίζεις να δημιουργήσεις μία σπασμένη σε χίλια κομμάτια προσωπικότητα; Δεν γίνεσαι γονιός όταν φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Γονιός γίνεσαι όταν στέκεσαι πλάι στο παιδί σου.
Του κρατάς το χέρι σφιχτά, να νιώσει την ασφάλεια που χρειάζεσαι για να γίνει μεγαλώνοντας δυνατό και ανεξάρτητο. Το αγκαλιάζεις με όλη σου την δύναμη σε κάθε δυσκολία για να νιώσει πως θα περάσει και αυτό και όλα θα πάνε καλά. Του δείχνεις τον ουρανό και τι θάλασσα, ανοίγεις τα παράθυρα των σκέψεων του να τα φωτίσει ο ήλιος και διώχνεις το σκοτάδι. Το σκοτάδι για ένα παιδί πρέπει να έχει μόνο το φεγγάρι και τα αστέρια τίποτα άλλο σκοτεινό ΤΙΠΟΤΑ! Το σκοτάδι στο μυαλό ενός παιδιού με έναν αδιάφορο γονιό είναι η ζωή του όλη. Σκοτεινή, άχρωμη και μοναχική.
Το παιδί θα μάθει πως έτσι θα πρέπει να λειτουργεί και το ίδιο, θα είναι αντικοινωνικό, θα είναι μόνο, θα είναι φοβισμένο, θα είναι λυπημένο. Δεν θα έχει τα φτερά του ανοιχτά για να πετάξει, θα είναι πάντα με κλειστές φτερούγες γιατί θα πιστεύει πως στην προσπάθεια του να τις ανοίξει θα βρεθεί στο κενό.
Υπάρχει και η εικόνα του αυταρχικού γονιού. Τόσος φόβος Θεέ μου, γιατί. Μια ψυχή που πρέπει να υπακούει στους νόμους και τους κανόνες των γονέων του διαφορετικά έρχεται η τιμωρία.
- Θα κάνεις αυτό που σου λέω ΕΓΩ. Κατάλαβες;
- Μα γιατί μαμά;
- Γιατί, έτσι! Το λέω εγώ.
Δεν μπορούν να προσδιορίσουν καν οι ίδιοι το λόγο που συμπεριφέρονται έτσι. Σίγουρα αν μπορούσαμε να εμβαθύνουμε στα εσωτερικά κομμάτια τους θα βρίσκαμε την απάντηση. Είναι εδώ που λέω, όποια άλυτα θέματα κουβαλάμε μέσα μας, όλα τα βιώματα μας, δεν πρέπει να παραγκωνίζουμε.
Δεν πρέπει να τους δίνουμε άλλο χώρο, πρέπει να τα φέρνουμε μπροστά μας. Να τα δουλεύουμε, να κρατάμε την ουσία τους και να τα αφήνουμε να φεύγουν. Διαφορετικά, τα μεταφέρουμε! Τα μεταφέρουμε στις σχέσεις μας, στα παιδιά μας, ανακυκλώνονται και γιγαντώνονται και γίνονται κομμάτι και των άλλων χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Οι σκληροί και αυταρχικοί γονείς έχουν απαιτήσεις, μεγάλες απαιτήσεις. Περιμένουν τα παιδιά τους να είναι πρότυπα καλής συμπεριφοράς και αλάνθαστα. Τα παιδιά αυτά, δεν θα μπορούν να σταθούν μόνα τους εκεί έξω. Η καθοδήγησή θα τους έχει γίνει τρόπος ζωής. Θα περιμένουν τους γονείς να τους υποδείξουν ποια θα είναι η κάθε επόμενη κίνηση τους. Πόσα κρίμα να μην μπορούν να απογειωθούν στους αιθέρες αλλά να είναι προσκολλημένα στην αυταρχικότητα των πληγωμένων γονιών τους.
Δημιουργούν υπάκουα και σε έναν βαθμό ικανά παιδιά με απουσία ευτυχίας, κοινωνικότητας, και αυτοεκτίμησης. Δεν τους δικαιολογώ, δεν μπορώ όσο και να θέλω, αλλά νιώθω μεγάλη λύπη. Χάνουν και οι ίδιοι οι γονείς το πραγματικό νόημα της ζωής αλλά το χειρότερο είναι ότι το αφαιρούν και από τα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν είναι προέκταση μας, είναι αυτούσιες, ανεξάρτητες προσωπικότητες και το καθήκον μας είναι να τους μάθουμε αυτό και μόνο! Να είναι ανεξάρτητα, δυνατά και να έχουν πίστη στον ΕΑΥΤΟ τους, όχι σε εμάς!
Η εικόνα του κακού γονέα, του καταστροφικού. Δεν μπόρεσα ποτέ να μπω στο μυαλό ενός ανθρώπου που αρέσκεται να βλέπει πόνο. Όταν χτυπάς ένα παιδί, όταν το κακοποιείς βλέπεις μόνο ΠΟΝΟ. Δεν βλέπεις σύνεση και πειθαρχία. Βλέπεις δάκρυα, μοναξιά, σκοτάδι, θλίψη, βία, επιθετικότητα. Πουθενά όμως πειθαρχία. Καταστρέφουν ψυχικά και σωματικά την συνέχεια τους.
Σαν να μην την ήθελαν ΠΟΤΕ! Όσοι κακοποιούν τα παιδιά τους άραγε θα καμαρώνουν που θα τα βλέπουν στο άμεσο μέλλον να γίνονται νταήδες, να γίνονται οι ”κακοί” και δυνατότεροι της τάξης (έμαθαν έτσι, για να επιβιώσουν, από τους ίδιους τους γονείς). Να γίνονται και τα ίδια σύντροφοι, ίσως και αργότερα γονείς που θα κάνουν το ίδιο στα παιδιά τους. Γκρεμισμένες και κομματιασμένες ψυχές.
Σου δίνεται η ευλογία να φέρνεις στο κόσμο ένα παιδί, είναι η μεγαλύτερη ευλογία! Δεν γνωρίζεις πόσα ζευγάρια προσπαθούν με νύχια και με δόντια να γίνουν γονείς. Εσένα που σου δίνεται αυτό το θείο δώρο μην το σπαταλάς , μην το καταστρέφεις. Να είσαι στοργικός γονέας, τρυφερός, να δίνεις πολύ αγάπη και προσοχή στο παιδί σου.
Να έχεις την ισορροπία γνώμονα σου. Να ενθαρρύνεις το παιδί σου, βλέποντας το ένα σωστό στα δέκα λάθη και να του μιλάς γι’ αυτό όχι για τα εννιά! Το ένα θα είναι αυτό που θα του χαρίσει την πίστη στον εαυτό του! Τα εννιά το κρατούν πίσω, το ένα θα το πάει μπροστά. Άσε τις τιμωρίες στην άκρη και βάλε όρια και φυσικά την κουβέντα. Είναι ευθύνη μας να χρωματίσουμε με τα πιο όμορφα χρώματα τον δρόμο που θα βαδίσουν τα παιδιά μας στην ζωή τους!
