Θυμάμαι την αρχή την πανδημίας και πόσο σοκαρισμένη ήμουν όταν είχα ακούσει πως για τις δυο επόμενες βδομάδες θα πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε φυσιολογικά. Παρακολουθώντας τις ειδήσεις με βρήκε σύμφωνη αυτή η απόφαση αφού ήταν για το κοινό καλό. Οι 2 εβδομάδες έγιναν μήνας και ο μήνας μήνες και οι μήνες χρόνος και ακόμα πάει…
Η πανδημία έχει επηρεάσει ανεπανόρθωτα τις ζωές όλων μας σε μεγάλο βαθμό και δυστυχώς ακόμα και σήμερα εξακολουθούμε να μετράμε ανθρώπινες απώλειες. Τα αποτελέσματα δείχνουν πως τα παιδιά επηρεάζονται λιγότερο από την νόσο, αν νοσήσουν θα νοσήσουν ελαφρά ή θα είναι ασυμπτωματικοί φορείς. Δεν μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να ισχυριστούμε το ίδιο για την ψυχική τους υγεία.
Πονάω που βλέπω τα παιδιά να μην μπορούν να είναι παιδιά. Δεν μπορούν να τρέξουν, να χαρούν, να παίξουν με τους φίλους τους, να γελάσουν δυνατά μέσα από την ψυχή τους. Ο φόβος έχει γίνει ένα με το προσωπάκι τους και ο καιρός περνά με μάτια τους γεμάτα προσμονή. Προσμονή για ελευθερία, για παιχνίδι, προσμονή να ζήσουν φυσιολογικά και χαρούμενα όπως πρέπει να είναι όλα παιδιά.
Το κλείσιμο των σχολείων, η κοινωνική αποστασιοποίηση, η έλλειψη σωματικής άσκησης και εκτόνωσης, οι βόλτες στις παιδικές χαρές, τα πάρτι, οι γιορτές, μα είναι πόσα πολλά που τους λείπουν. Η φυσιολογική ζωή κλείστηκε με μια οθόνη, οι φίλοι μια οθόνη, το σχολείο μια οθόνη, οι δραστηριότητες μια οθόνη. Την οθόνη ακολουθεί η σιωπή, η θλίψη, ο φόβος, η μοναξιά, το άγχος, η διαταραχή ύπνου, τα αδικαιολόγητα (δικαιολογημένα) ξεσπάσματα.
Πολλοί συνάνθρωποι μας έχουν σταματήσει να εργάζονται, με το άγχος επιβίωσης να κυριαρχεί, φυσικά αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στα παιδιά τους. Προσπαθούν όλοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ως γονείς ακόμα παραπάνω.
Αυτό είναι το σωστό να είμαστε πρότυπο, να δείξουμε στα παιδιά μας ότι ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει να σταθεί όρθιος ότι και να συμβεί, αντλώντας δύναμη από τα προσωπάκια αυτά που με τόση αγωνία περιμένουν να ζήσουν και πάλι φυσιολογικά.
- Πρέπει να προστατεύσουμε τις μικρές τους προσωπικότητες που κινδυνεύουν να χάσουν την αυτοεκτίμηση τους.
- Πρέπει να δείχνουμε κατανόηση, να τα ακούμε με προσοχή και ενσυναίσθηση, να είμαστε δεκτικοί με στους φόβους και τα άγχη τους.
- Πρέπει να τα καθησυχάσουμε και να τα κάνουμε να νιώσουν πως η αγάπη μας θα τα προστατεύει πάντα.
Σαν γονείς πρέπει να προσπαθήσουμε ακόμα:
- Να περνάμε, όσο μας επιτρέπεται, ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας, το χρειάζονται περισσότερο από ποτέ.
- Να διαφυλάξουμε την καθημερινή ρουτίνα της οικογένειας όσο πιο κοντά γίνεται στο παλιό της πρόγραμμα.
- Να κάνουμε διασκεδαστικά διαλείμματα με τα παιδιά μας ώστε να ξεφεύγει το μυαλό τους από την πανδημία, απογευματινός οικογενειακός χορός τέλεια ιδέα.
- Να τα ενθαρρύνουμε να κάνουν την γυμναστική τους, ποδήλατο, τρέξιμο, πατίνι.
- Να τα βοηθήσουμε να κρατήσουν επαφή με το χόμπι τους.
- Να φροντίσουμε να έχουν καθημερινή τηλεφωνική επαφή με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, παππούδες, γιαγιάδες, φίλους/ες.
- Προς θεού, μακριά από τις ειδήσεις, φροντίστε να μην βλέπετε ούτε και εσείς.
- Περίπατο στην φύση, να νιώσουν όλα τα ευεργετικά της οφέλη.
- Να κάνουμε σχέδια για τις επόμενες οικογενειακές διακοπές.
- Να τους δίνουμε αμέτρητη αγάπη και προσοχή γιατί το χρειάζονται περισσότερο από ποτέ.
Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η πανδημία θα τελειώσει. Το μέλλον είναι εκεί έξω και μας περιμένει, πρέπει η επόμενη γενιά, που βρίσκεται στα χέρια μας, να βγει εκεί έξω δυνατή. Ας φροντίσουμε γι’ αυτό, ας βάλουμε τα δυνατά μας .
